هر مـلت چې شــاعــر نه لـري نـادار دی
خو شاعر چې قوم نه لري، نو خوار دی
په خپل سر به څوک عالي مرام، سر نه کا
چې روان د قــام په لار شـي، سـردار دی
چې په لاس کښې یې د قــوم، سرمـایه ده
نو شـاعر وي که غریب هم، دنیـا دار دی
چـې په نظــم سره درومي، نــو ملـت شي
خو بې نظمه که کاروان وي هم، بې کاردی
د شــاعر مصــرې دارو، د هغــه قــام دي
چې ورک شوې ترینه ذوق، د ابتـکار دی
د حکـمت گولۍ ته پوښ، د شعر ورکړه
ای د قــام طـبیبــه، قــوم دې بیمــار دی
چـې ټـوټـې ټـوټـی ملــت سره پیــوند کا
دا خــادم، د هغــو خلـکو خدمتــگار دې
مولانا قیام الدین خادم ١٣٣٣ کال د جدي
وېشنيزه:قيام الدين خادم وېشنيزه:شعرونه ش وېشنيزه:بلکا